Warszawa. Nawiedzenia NMP na Nowym Mieście

W XIV w. w Starej Warszawie mieszkańców było coraz więcej i zaczęło brakować miejsca dla wszystkich chętnych. Dlatego za północną bramą zaczęła się tworzyć Nowa Warszawa. Wraz z nią powstała nowa parafia wraz z kościołem pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Świątynię, zbudowaną w latach 1409-1411, ufundowała księżna Anna Mazowiecka. Parafia została erygowana 30 czerwca 1411 r. przez biskupa poznańskiego Wojciecha Jastrzębca. Kościół dwa razy był zburzony: w czasie potopu szwedzkiego i potem Powstania Warszawskiego. Za każdym razem był odbudowywany i pełni funkcję kościoła parafialnego do dnia dzisiejszego.

Parafia erygowana 30 czerwca 1411 r. przez biskupa poznańskiego Wojciecha Jastrzębca z części parafii św. Jana. W 1562 r. została dołączona do parafii św. Jana, gdy król Zygmunt August przekazał ius patronatus kapitule warszawskiej. Prawa parafialne odzyskała 30 kwietnia 1608 r. za rządów biskupa poznańskiego Andrzeja Opalińskiego.

Kościół pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, gotycki, fundacja księżnej Anny Mazowieckiej, zbudowany w latach 1409-1411, konsekrowany w 1411 r. przez bp. Wojciecha Jastrzębca. Zburzony w 1944 r. Odbudowany w latach 1945-1956.

W rogu Rynku ulokowano kościół parafialny pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny. Skromny ten kościół zbudowany został ze składek cechów nowomiejskich.

Drugą założoną w Warszawie szkołą była szkoła parafialna przy kościele NMP na Nowym Mieście. Uczniami tej szkoły byli przede wszystkim synowie mieszczan z Nowego Miasta.

W czasie potopu szwedzkiego kościół uległ znacznym zniszczeniom. Spalił się dach i wnętrze, z którego wcześniej zrabowano najcenniejsze dzieła.

XIX w. to okres przebudowy i adaptacji świątyni. Przeprowadzono gruntowny remont, który całkowicie zatarł ślady gotyku. W dwudziestoleciu międzywojennym podjęto starania o przywrócenie pierwotnego stylu świątyni. Prace przerwała II wojna światowa. W 1944 r. wojska hitlerowskie zniszczyły kościół – zawaliły się sklepienia, a wnętrze strawił ogień.

Po wojnie przystąpiono do odbudowy, jednak prace trwały długo. W 1956 r. świątynia była gotowa w stanie surowym. Podczas prac nad wystrojem wnętrza zachowano wyjątkowe walory architektoniczne, zwłaszcza gwiaździste sklepienie i gotyckie łuki.