Warszawa. Świętych Apostołów Piotra i Pawła

Parafię erygował 10.03.1946 r. ks. Zygmunt Choromański — protonotariusz apostolski i rządca Archidiecezji Warszawskiej. Potwierdził to następnie Prymas Polski August Kardynał Hlond 29.06.1947 roku i nadał parafii tytuł Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Została utworzona z części parafii Świętej Katarzyny na Służewie. Jednak w Pyrach już w 1922 r. miejscowi wierni zbudowali drewnianą kaplicę p.w. Św. Antoniego, którą — w dniu 18 czerwca — poświęcił proboszcz parafii Służew ks. kan. Kakowski.
Jesienią 1944 r., po upadku Powstania Warszawskiego, przybył do Pyr bezdomny i schorowany wojennymi przejściami ks. Henryk Kałczyński, podejmując posługę duszpasterską w kaplicy. Od chwili powstania parafii zaczęto gromadzić materiał na budowę kościoła, m.in. ze zburzonej kamienicy rodziców ks. H. Kałczyńskiego, mieszczącej się przy ul. Marszałkowskiej 20. Neoromański kościół — o charakterze włoskim — zaprojektował prof. inż. arch. Antoni Jawornicki, z którym współpracował inż. Stanisław Credo, a wnętrze — arch. Czesław Sosnowski.

Budowę fundamentu rozpoczęto 9 listopada 1946 r. Złożono pod nim trzy przedwojenne srebrne monety (dwie pięciozłotówki i dziesięciozłotową z wizerunkiem Marszałka Józefa Piłsudskiego). Poświęcenia kamienia węgielnego dokonał Ks. Bp Wacław Majewski w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła, 29 czerwca 1947 r. Akt erekcyjny, zamknięty w mosiężnej łusce pocisku armatniego z II wojny światowej, został zamurowany w filarze z prawej strony koło prezbiterium. W 1951 r. władze komunistyczne — bez podania przyczyny — zakazały kontynuować budowę. Mimo to świątynię wznoszono dalej.

Dla upamiętnienia wznoszenia obiektu sakralnego w okresie Tysiąclecia Chrztu Polski, w ścianie frontowej wyrzeźbiono napis: „966 — 1966 Wierni Bogu, Krzyżowi i Ewangelii, Kościołowi Świętemu i Jego Pasterzom” oraz nazwy miejscowości i nazwiska parafian najbardziej zasłużonych w dziele budowy świątyni.
Tragiczne wydarzenia grudnia 1970 r. stały się impulsem do podjęcia budowy wieży-​dzwonnicy. Ta zaprojektowana wcześniej część nie mogła być zrealizowana z uwagi na kolejny zakaz władz komunistycznych. Jej budowa, zakończona 2 lipca 1971 r., trwała zaledwie 2 miesiące. W dniu 14 lipca na szczycie wieży umieszczono na złocistej kuli zwycięski Krzyż Chrystusa.
Konsekracji dzwonów noszących imiona „Piotr i Paweł”, „Stefan”, oraz „Henryk” dokonał w dniu 1 kwietnia 1973 r. Ks. Bp Jerzy Modzelewski. Kościół został konsekrowany 14 września 1973 r. przez Prymasa Polski Stefana Kardynała Wyszyńskiego. Podczas tej uroczystości na płycie wielkiego ołtarza zamurowano relikwie Męczenników: Św. Agnieszki i Św. Grzegorza oraz wyrzeźbiono 5 krzyży.

Od roku 1974 trwają dalsze prace w urządzeniu wnętrza świątyni. M.in. położono dekorację mozaikową w prezbiterium utrzymaną w konwencji sztuki starochrześcijańskiej. W konsultacji jej treści i realizacji uczestniczyli historycy sztuki: ks. prof. Janusz St. Pasierb i pochodzący z parafii ks. dr Andrzej Przekaziński, obecnie Dyrektor Muzeum Archidiecezjalnego w Warszawie.
Zasługi ks. H. Kałczyńskiego zostały podkreślone podczas jubileuszu 50 lat święceń kapłańskich, w którym wzięli udział: Prymas Polski S. Kard. Wyszyński oraz Biskupi: Jerzy Modzelewski, Bronisław Dąbrowski — Sekretarz Episkopatu, Władysław Miziołek i Zbigniew Kraszewski.
W latach 1982 – 1986, staraniem ówczesnego ks. proboszcza — obecnie Ks. Biskupa Mariana Dusia — trwało wznoszenie domu parafialnego im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego. Budowa została zakończona poświęceniem, którego w dniu 3.IX.1986 r. dokonał Prymas Polski Józef Kardynał Glemp.