Leszno. Narodzenia Św. Jana Chrzciciela

Osada w tym miejscu istniała już 1400 – 1200 lat przed narodzeniem Chrystusa. Ślady cmentarza z epoki brązu odkopano na terenie dzisiejszego cmentarza grzebalnego w roku 1876, gdy kopano fundamenty pod kaplicę. Natomiast ślady osady odnaleziono w latach trzydziestych tego stulecia, między cmentarzem a jeziorem Tomczyn.

W średniowieczu Leszno stało się gniazdem rodziny Leszczyńskich herbu Boża Wola. W 1440 roku plebanem w Lesznie był ks. Marcin. Jest to pierwsza wzmianka o proboszczach tej parafii.

Parafia Leszno była bardzo rozległa. Z tej parafii w czternastym lub piętnastym wieku powstała parafia Zaborów. W 1579 roku wspomniane zostały w dokumentach niektóre wsie należące do tutejszej parafii.
Są to: Leszno, Kury, Wąsy, Wawrzyszew, Osiek, Łubiec, Zaborówek, Grądy, Białuty, Rochale Wielkie i Rochale Małe. Przy parafii już wtedy była szkoła.

O pierwszym kościele w Lesznie nic nie wiadomo. Natomiast drugi lub kolejny kościół drewniany wybudował w roku 1598 ks. Benedykt Żaboklicki.

W roku 1725 zbudowany został nowy drewniany kościół fundacji starosty sochaczewskiego, dziedzica lesznowskiego Waleriana Łuszczewskiego i jego żony Anny z Szymanowskich. Proboszczem parafii pod koniec osiemnastego wieku był wybitny kaznodzieja ks. Mikołaj Żuber, zmarły w 1811 roku.

Po powstaniu listopadowym proboszczem Leszna został ks. Kazimierz Wysocki, kapelan 5 pułku piechoty Wojsk Polskich, odznaczony złotym krzyżem Virtuti Militari za udział w powstaniu listopadowym. Jemu to parafianie postawili pamiątkową figurę Matki Bożej na 50-lecie kapłaństwa w 1872 roku i kaplicę na cmentarzu na jego grobie w 1876 roku.

Obecny kościół murowany w stylu neogotyckim wzniesiony został w latach 1894 – 1898 według projektu arch. Konstantego Wojciechowskiego. Staraniem ks. proboszcza Ignacego Kubińskiego i wszystkich parafian kościół konsekrował arcybiskup Wincenty Popiel 6 lipca 1902 roku.

Trzy lata po konsekracji świątyni parafia Leszno przeżyła tragiczne rozdarcie. Ks. wikary Adam Furmanik z kilkoma tysiącami parafian przeszedł na mariawityzm. Po czasowym zajęciu kościoła parafialnego przez mariawitów, świątynia została odzyskana przez katolików, a mariawici postawili kaplicę na Grądach i tam założyli swoją parafię.

Dnia 4 stycznia 1908 roku ks. proboszcz Eustachy Krocin wysłał do Ojca Świętego Piusa X telegram mówiący o powrocie wielu mariawitów do Kościoła Katolickiego.

W roku 1914 wojska rosyjskie zniszczyły wieżę kościoła. Po I wojnie światowej odbudował ją wraz z parafianami ks. proboszcz Czesław Skomorowski. W czasie działań wojennych we wrześniu 1939 roku kościół ocalał, ale Niemcy spalili plebanię, dom parafialny, szkołę i domy mieszkalne w pobliżu kościoła.

W kościele na uwagę zasługuje neogotycki ołtarz z 1911 roku, odnowiony i pozłocony w 1991 roku, obrazy z XVII – XVIII wieku (Ukrzyżowanie, Święty Antonii), neogotyckie stacje Drogi Krzyżowej, oraz zabytkowa polichromia Koneckiego, odnowiona w latach 1992-1995 na stulecie budowy kościoła.

Na cmentarzu parafialnym kwatera żołnierzy poległych w II wojnie światowej i ofiar terroru hitlerowskiego.