Komorów. Narodzenia NMP

Historia Kościoła w Komorowie ściśle wywodzi się z myśli urbanistycznej okresu międzywojennego, zakładającej tworzenie w niezbyt dużej odległości od wielkich aglomeracji miast ogrodów. Do Polski ta piękna idea przyszła z Anglii, gdzie do dziś ma liczne i ciekawe realizacje.

Po II wojnie światowej z ruin Warszawy przywożono cegły. Miejscowi murarze – z Henrykiem Leszczyńskim na czele – wznieśli mury świątyni. Pracę nadzorował młody mieszkaniec pobliskiego Pruszkowa, a w przyszłości Komorowa – świeżo upieczony absolwent Politechniki Warszawskiej – Włodzimierz Wargenau. Kamieniarka również była dziełem miejscowego majstra – Władysława Słowika. Spod jego dłuta wyszły wszystkie zwieńczenia kolumn, przepiękne wyrzeźbione w piaskowcu modernistyczne kapitele. Dziś niestety w całości pokryte tynkiem. Zaprojektował je prof. Bruno Zborowski.

Modernistyczny rysunek zwieńczeń kolumn wskazuje na to, że projekt nawiązywał do architektonicznej myśli okresu międzywojennego. Starzy mieszkańcy wręcz twierdzą, że Kaplica wiele “wzięła” z przedwojennego projektu kościoła, że tak naprawdę jest jego prezbiterium, że kościół w swoim założeniu miał z otaczającą go zielenią i placem tworzyć jedno, podobnie jak kościół w Podkowie Leśnej zaprojektowany także przez B. Zborowskiego.

W czwartym roku budowy kaplicy – 14 listopada 1952 roku – mieszkańcy Komorowa wystosowali prośbę do stosownych władz Kościoła o utworzenie parafii. W 1953 roku “na dobry początek” otrzymali pozwolenie na stałe odprawianie nabożeństw i prowadzenie pracy duszpasterskiej. Widząc pobożność ludu, w pięć lat później (1958 roku), władze Kurii Warszawskiej Metropolitalnej powołały parafię w Komorowie. Stosowny dekret, podpisany przez Prymasa Polski Stefana Kardynała Wyszyńskiego, wszedł w życie 2 lutego 1958 roku.