Warszawa. Kościół seminaryjny

Historia Kościoła

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i świętego Józefa Oblubieńca Zbudowany w latach 1661–1681 na planie krzyża z dwiema bocznymi nawami w stylu barokowym wg projektu Isidoro Affaita starszego dla karmelitów bosych. Karmelici Bosi, zakon pustelniczy i klauzurowy, przybyli do Polski w 1617 roku, a do Warszawy w 1634 roku. Usadowili się przy Krakowskim Przedmieściu, a ich głównym celem jako księży było nauczanie okolicznych mieszkańców. Budowę swojego, barokowego kościoła p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa Oblubieńca rozpoczęli w 1643 roku, a w projektowaniu kościoła brali udział tak znani architekci jak Konstanty Tencalla, Szymon Józef Bellotti oraz Tylman z Gameren. Kościół przebudowano w 1724 roku, nie zrealizowano jednak fasady, za którą zabrał się dopiero w 1762 roku Efraim Szreger. Ufundował ją mieszkający po sąsiedzku w pałacu Radziwiłłów Karol Stanisław Radziwiłł „Panie Kochanku”. Budowa fasady zakończyła się w 1779 roku – była to pierwsza w Warszawie kamienna klasycystyczna fasada.

Główne wejście zdobi wykuty z czarno-zielonkawego marmuru portal, nad nim umieszczony jest kartusz z herbem Radziwiłłów (czyli trąby radziwiłłowskie) przypominający o fundatorze fasady. Kondygnację wyżej umieszczone są dwie dzwonniczki kształtem nawiązujące do kadzideł. W 2000 roku umieszczono nowe dzwony o imionach: Omni die dic Mariae (każdego dnia wysławiaj Maryję); Ite ad Joseph (idźcie do Józefa); Vox In Deserto (głos na pustyni). Szczyt fasady wieńczy miedziana kula z umieszczoną na niej złoconą hostią na splotach pokonanego węża – tworząc razem symbol Wiary. Ze względu na kształt kuli, utarło się w dziewiętnastowiecznej Warszawie powiedzenie: spuchnąć jak karmelicka bania.Klasztor karmelicki skasowano zaraz po powstaniu styczniowym, a budynek przejęło nasze seminarium duchowne, które w 1925 roku dobudowało w północnej części neoklasycystyczną bibliotekę wg projektu Konstantego Jakimowicza. Kościół nie został zniszczony podczas II wojny światowej, więc po jej zakończeniu, do czasu odbudowania katedry św. Jana, zastępował ją tymczasowo w tej funkcji nosząc miano prokatedry. Kościół budowany był w okresie baroku i zachował w całości taki styl, przede wszystkim widoczny we wnętrzach. Wyjątkiem jest fasada, która jest klasycystyczna, ale choć powstała pod koniec XVIII wieku, to nosi jeszcze elementy barokowe. Kościół nie został zniszczony podczas II wojny światowej i jest całkowicie autentyczny.

We wnętrzu kościoła zachwyca pochodzący z XVIII wieku ołtarz główny, poświęcony świętemu Józefowi. Jest barokowo-rokokowy, a powstał w miejscu pierwotnego ołtarza projektu Tylmana z Gameren. Z wcześniejszego ołtarza pozostał obraz św. Józefa z Dzieciątkiem, natomiast z drugiego z 1727 roku figury św. Teresy i św. Jana od Krzyża oraz kolumny. Ołtarz zdobi też umieszczona ponad arkadą gloria z wizerunkiem Boga Ojca i globu ziemskiego, dzieło Jana Jerzego Plerscha. Na szczególną uwagę zasługuje pochodząca również z XVIII wieku ambona, wykonana prawdopodobnie wg projektu Tylmana z Gameren. Przedstawione są na niej alegorie czterech kontynentów, Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny z gołębicą oraz święci z zakonu karmelitów.

W naszym kościele oprócz głównego ołtarza znajduje się jeszcze 10 ołtarzy bocznych (po pięć z każdej strony głównej nawy) oraz położona przy prezbiterium kaplica Grobu Chrystusowego z przejmującą rzeźbą Chrystusa złożonego w grobie, autorstwa Oskara Sosnkowskiego. Zdecydowana większość ołtarzy to dzieło Leona Sużyńskiego z 1857 roku. Natomiast kaplicę Grobu Chrystusowego zaprojektował Henryk Marconi w 1862 roku, freski ścienne wykonał jego syn Karol Marconi, a ołtarz w kaplicy Adam Nowicki. W kościele znajdują się również liczne epitafia, między innymi malarza Rafała Hadziewicza czy dziennikarza Józefa Keniga.

Aktualności

Obłóczyny z obrzędem kandydatury 2024

Klerycy III roku Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie po raz pierwszy przyjęli strój duchowny. Kard. Kazimierz Nycz włączył ich również do grona kandydatów do święceń
Galeria
Historia Seminarium

Początki Seminarium Warszawskiego sięgają XVI wieku i okresu Soboru Trydenckiego (1545-1563), który w jednym ze swoich dokumentów, określił nowe zasady kształcenia księży na potrzeby diecezji. Od tego momentu przygotowanie do kapłaństwa miało się odbywać w specjalnych instytucjach, zwanych seminariami. W Warszawie pierwsze seminarium powstało w roku 1678 i było prowadzone przez księży misjonarzy. Niestety na przestrzeni czasu Instytut Księży Misjonarzy przestał istnieć.

Inicjatorem założenia w stolicy drugiego seminarium był dziekan ówczesnej kapituły warszawskiej i późniejszy arcybiskup lwowski – Mikołaj Popławski. 13 kwietnia 1682 roku, na posiedzeniu kapituły kolegiackiej, podjęto uchwałę o fundacji w mieście drugiego seminarium. Klerycy mięli pobierać naukę w kolegium jezuickim, ale już w roku 1685 pieczę nad formacją kleryków przejęli tzw. księża komuniści. Dekret nabrał pełnej mocy prawnej, gdy potwierdzenie tej decyzji podpisał biskup poznański Stefan Wierzbowski w dniu 12 stycznia 1684 roku. Od tego momentu można mówić o istnieniu Seminarium Warszawskiego, którego dzisiejsze Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne jest kontynuatorem.

Koleje losu tejże instytucji przebiegały różnie. W wieku XVIII, staraniem biskupa poznańskiego Teodora Czartoryskiego, Seminarium otrzymało nowo budynek przy ulicy Świętojańskiej na Starym Mieście – tuż obok ówczesnej kolegiaty warszawskiej (dzisiejsza Archikatedra). W ciągu lat seminarium lokowane było jeszcze w kilku innych budynkach w mieście. Wiek XIX był czasem ciężkich prób. Wojny napoleońskie (1796-1815) spowodowały liczne zniszczenia w stolicy, których nie uniknęło także Seminarium. Okres Królestwa Polskiego (1815-1830) był czasem względnej stabilizacji i naprawiania wojennych strat. Ważną zmianą w tym okresie, było objęcie stanowiska rektora przez księdza Benedykta Wyszyńskiego w roku 1845. Od tego momentu duchowni diecezji warszawskiej (powstałej w 1798 r.) przejął prowadzenie Seminarium. Niestety dwa powstania narodowe (z lat 1830-1831 oraz 1863-1864) spowodowały zwrócenie się ostrza carskich represji również w stronę seminarium, które jako instytucja kształcąca księży katolickich (licznie wspierających powstańców), stało się obiektem szykan oraz inwigilacji prowadzonych przez carską policje.

W roku 1867, w wyniku kasaty wszystkich zakonów w Królestwie Polskim, Seminarium zostało przeniesione do po-karmelickiego klasztoru przy Krakowskim Przedmieściu 52/54, gdzie z drobnymi przerwami (lata 1988-2000) mieści się po dziś dzień. Wiek XX okazał się czasem największych prób. Dynamiczny rozwój seminarium po roku 1919 został przerwany II wojną światową, a następnie okresem rządów władzy komunistycznej i Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, która wszelkimi metodami starała się utrudnić życie klerykom. Po roku 1989 Seminarium zostały przywrócone wszelkie odmawiane mu wcześniej prawa państwowe oraz swoboda życia wewnętrznego.

Seminarium jest najstarszą instytucją kształcenia w Warszawie. W ciągu ponad 300 lat istnienia dało Kościołowi w Polsce 6 błogosławionych (ks. M. Oziębłowski, ks. M. Woźniak, ks. E. Detkens, ks. Z. Sajna, ks. R. Archutowski – rektor okresu wojny, ks. J. Popiełuszko) oraz kilku biskupów (w tym jednego kardynała, Aleksandra Kakowskiego, który w latach 1898-1910 był rektorem seminarium).

W ciągu tych 300 lat seminarium było kierowane przez 45 rektorów. Obecnie obowiązki rektora pełni ksiądz dr Wojciech Bartkowicz.

Kancelaria

ul. Krakowskie Przedmieście 52/54
00-322 Warszawa

tel. +48 22 55 66 100
fax 022 55 66 103
e-mail: sekretariat@wmsd.waw.pl

Msze Święte

Niedziele i święta:
9:30, 11:00, 12:30, 18:30
Dni powszednie:
7:00, 18:30

Księża

Wikariusz rektorski

Ksiądz prałat Wiesław Kądziela (1943, 1972, 1987)

Spowiedź

W dni powszednie podczas Mszy Świętej wieczornej.
W niedziele podczas każdej Mszy Świętej.